21 lipca 2014

Dzienniki Yrososa 5

Dziennik osobisty wpis nr 8017A z dnia 01.09.2185

       Czy ona oszalała?! Przecież ona tego nie przeżyje! Jak mogła się na coś takiego zgodzić?! Nie wiem co zrobię jeżeli coś się stanie Grom... Po prostu nie wiem... 


Zapis tekstowy nagrania głosowego z kamery nr 217 Stacja Destiny 
z dnia 01.09.2185r. 16:48 czasu orbitalnego Zowe.

Yrosos: Zwariowałaś?! A w ogóle z kim i po co chcesz się pojedynkować?!
Noyn: To stara i trochę wstydliwa sprawa, którą muszę załatwić.
Yrosos: Nic nie musisz... Trzeba to odkręcić.
Noyn: Nie da się. Już wszystko ustalone. To sprawa, o której nawet tobie nie mówiłam. Wiedziałam, że nie zrozumiesz.
Yrosos: Przepraszam, że podniosłem głos, ale... Jesteś dla mnie naprawdę ważna i nie chcę by stała ci się krzywda. 
Noyn: Wiem. Obiecuję, że wszystko będzie dobrze. Proszę, uwierz we mnie. 
Yrosos: Powiedziałaś reszcie? 
Noyn: Tylko tyle ile powinni wiedzieć. Mam konflikt i to jedyny sposób, by go rozwiązać.
Yrosos: A co powiesz mnie?
Noyn: Wiesz jak zawsze byłam dumna z tego, że jestem pierworodną mojego ojca? Cóż... To prawda pod względem prawnym, ale pod tym drugim względem nie jestem nawet najstarsza z rodzeństwa. Najstarszym synem jest Niral. Tyle, że tata nigdy go nie uzna swoim synem, a tym bardziej nie przekaże mu dziedzictwa. 
Yrosos: Dlaczego?
Noyn: Jeszcze się nie domyślasz? Niral jest ode mnie starszy o ponad pół wieku! On nie jest taki jak ja czy moi bracia. Miał inną matkę. Okreniankę. Ona zdradziła tatę, więc on na jego oczach zabił ją, a Nirala wyrzucił z domu. Z początku nie było żadnych problemów. Niral usunął się w cień. Pewnie chciał przeczekać do czasu jak ojciec umrze, wtedy byłby jedynym, który może być dziedzicem, ale potem pojawiła się mama i ja, dalej moi bracia... Zaczął nas wszystkich prześladować, atakować... Oto cała historia. To się nie skończy, dopóki Niral nie dostanie czego chce. 
Dziennik osobisty wpis nr 8017C z dnia 01.09.2185

      Nadal uważam, że to wszystko jest niepotrzebne. Przecież można załatwić taką sprawę dyplomatycznie. Chyba na tym polega praca Generała Ty'na? A wychodzi, że to on wszystko zorganizował i postawił Grom w sytuacji bez wyjścia. Bo co by o niej pomyśleli gdyby odmówiła? Ona sama czuje, że to jej obowiązek. 
      Niral jest od niej starszy, silniejszy... Cały czas nie mogę pozbyć się myśli, że to jej ostatnie dni. 

Dziennik osobisty wpis nr 8017D z dnia 01.09.2185


      Nie! Nie mogę tak myśleć! Grom zawsze we mnie wierzyła, więc ja muszę odwdzięczyć się tym samym. W końcu o mnie też mówili, że nie dożyję dwóch lat. I co? 
      Jak byłem mały chyba codziennie słyszałem, że jutro umrę.
      Nauczyłem się już w to nie wierzyć. Więc z Grom będzie tak samo. 
      Ach te wspomnienia... Chciałbym mieć takie jak Grom... Zabawa, beztroska i łamanie kości. Tymczasem moje dzieciństwo nie wyglądało tak sielankowo. Mama podróżowała gdzieś po galaktyce, miała własny statek i harem - jak to na Dalphankę przystało. Tata miał nieszczęście pracować w porcie, w którym dokował jej statek... Kiedy się zorientowała, że mam ludzkie geny podrzuciła mnie na Ziemię, a tam podrzucili do tak samo niezadowolonego tatuśka na Filldo. 
       Nie mam nikomu za złe. Gdybym był na miejscu, któregokolwiek z nich pewnie postąpiłbym tak samo. Dalphanie są rasą nomadów. Odkąd znają technologię podróży nadświetlnych niewielu można spotkać na ich ojczystej planecie - chyba nie przejąłem tego zwyczaju. Niczym dziwnym jest też u nich łączenie się z innymi rasami. W wielu haremach można spotkać osoby z mieszanką różnych genów, często nawet tylko 1/5 z nich należy do Dalphan. Tyle, że z ludzkim DNA... to wybuchowa mieszanka. Dzieci z takich związków rodzą się albo martwe albo tak się stanie za góra trzy lata jeżeli ma się szczęście. 
      Miałem szczęście, a jeszcze większym szczęściem było spotkanie mojego późniejszego mentora, który... powiedzmy sobie szczerze eksperymentował, często nielegalnie, na ludziach, obcych, zwierzętach. Mam z nim kontakt po dziś dzień, a jego odkrycia przyczyniły się do uratowania wielu istnień, w tym mojego. Nie pochwalam wszystkiego co robił, ale... Koniec końców zrobił wiele dobrego i to on nauczył mnie większości tego co umiem. Na początek pokazał mi jak zmienić sondę obronną w bombę... Jedyne jak mogę to skomentować: Już więcej mi niczego podobnego nie pokazywał. 
      I kolejne szczęście, że żyję w czasach ogólnego dostępu do protez kończyn z możliwością reagowania na impulsy nerwowe. Nie wiem jak w przeszłości ludzie, którzy stracili rękę czy nogę sobie radzili. Widziałem zdjęcia archiwalne różnych dziwnych pojazdów czy kijków... 
      Nie wiem czemu, ale po części traktuję mentora jak ojca. Z tym biologicznym nie mam kontaktu od rozpoczęcia szkolenia Straży. Może jest mu głupio? Może myśli, że zmarłem? Może pozbył się problemu? Eh to całe może... Jak to mówią ludzie "Morze jest głębokie i szerokie"

      Zachciało mi się sentymentalnych wspominków.

6 komentarzy:

  1. Wow! Niezłe! Musi być straszne słyszeć że jutro umrzesz i jeszcze rodzice... nie mogę! Normalnie świetna historia i nie spotkałam się jeszcze z blogiem,który by tak tytułował wpisy <3 np. nr 8017C z dnia 01.09.2185. Jeśli mogę skrytykować to zmieniłabym tło a tak to bomba :D idę robić ankietę :D


    chcebyckopciuszkiem.blogspot.com :D jak bedziesz miała czas to wpadnij miło by było :D

    OdpowiedzUsuń
  2. Jej! To co piszesz jest naprawdę świetne :))

    OdpowiedzUsuń
  3. Naprawdę fajny jest ten rozdział.
    Widać że jest przywiązany do swojego mentora, który poniekąd jest dla niego obcą osobą . Musi mu bardzo ufać

    http://take-a-pencil-and-draw-a-f1.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  4. Cześć! Jestem nowym hejterem :) Moja uwaga: pisz dialogi od pauz, np.:
    - Cześć! - powiedział Ferdek.
    - Cześć! - odpowiedziała Halinka.

    Tak jest bardziej książkowo. Co do reszty - wysoki poziom opowiadań. Bardzo mi się podoba. Może dla tego, że lubię sci-fi? :) Polecam się na przyszłość :)

    OdpowiedzUsuń
  5. Fajne,Ciekawe,Nie przeklinam
    Czekam na więcej!

    OdpowiedzUsuń
  6. Rozdział ciekawy (zresztą jak zwykle).
    Wybacz, że nie komentowałam blogów- miałam naprawdę ograniczony dostęp do internetu (posty czytałam).
    Pojedynek zapowiada się interesująco.
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń